بـرای نبـودن که....

همیـــشه لازم نیـــست راه دوری رفتــــــــــــه بـاشیـــ....

میـــتــــــــــــوانی همیـــن جا......

پشت تــــــــــــمام بـغضهایـــت گم شده بـاشیـــ....

 و مــــعجزه کن

تو که باشیـ...

غروب های دلگیـر پایـیـز همــــ

دلچســب مــــی شود....

ایـن روزها آرزویـم همــــیـن اســت

یـک شبیـ...

همــــه ی خودم را در آغوش تو پیـدا کنم 

مـــیگوینـــد باران که مـــیزنـــد بوی “خاک” بلنـــد مـــی شود …

امـــا اینـــجا باران که مـــیزنـــد بوی “خاطره ها” بلنـــد مـــیشود !

باران ببار …

بگذار اشک هایم غریب نـــباشنـــد …

پشت پنـــجره نـــشسته ام و باران مـــیبارد …

نـــاودانـــی چشمـــانـــم سرازیر شده است !

دل مـــن کلبه بارانـــی است و تو آن باران بی اجازه ای که نـــاگهان

در احساس مـــن چکه مـــی کنـــی …

وقتی به هوای دیدنـــت قلب ابرها هم تنـــد تنـــد مـــیتپد …

یاد تو مـــثل چیزی شبیه یک قطره باران بر لب های خشک

و ترک خورد ام لیز مـــیخورد …

باران ببار … ببار که شاید پس از بارش تو به یادش

رنـــگین کمـــانـــی در دلم برپا شود !

باران که بنـــد بیاید تازه خاطره شروع مـــی کنـــد به چکه کردن !

باران نـــبار ؛ مـــن نـــه چتر دارم نـــه یار …

نـــمـــک روی زخم است بارانـــی که بی تو مـــی بارد !

زیر بارانـــم بی چتر …

، امـــا …

تابلوی قشنـــگی شده ایم : مـــن و جاده و باران !

کاش نـــامـــت باران بود ؛ آنـــوقت تمـــام مـــردم شهر همـــراه با مـــن

برای آمـــدنـــت دعا مـــی کردنـــد …

تلنـــگر کوچکی است باران ، وقتی فرامـــوش مـــی کنـــیم آسمـــان کجاست !!!

دلتـــنـــگت شـــــده ام ؟

نـــمـــی دانـــم !

شـــــایــد بــــرای تـــو ....

یــا شـــــایــد

بــــرای دیــروزهایــی که بــــا تـــو سر کردم .....

ســــکوت اتاقم را دوســــت دارمــــــ

و آنــــرا حتی با صدای ترکیدن بغـــــضم نــــخواهـــــم شکســــت

بغـــــضم را فرو خواهـــــد خورد امــــــا ســــکوت را ادامــــــه خواهـــــم داد

تاریکی مــــــطلق اتاقم را با هـــــیچ نــــوری از بین نــــخواهـــــم برد

حتی با برق نــــگاهـــــمــــــ

چشم هـــــایم را مــــــدت هـــــاســــت به روی هـــــمــــــه چیز بســــته امــــــ

چرا که تاریکی اتاقم کمــــــرنــــگ نــــشود

دست به صورتـــــــم نــزنــ...

مــی تـــــــرسم بیــفتـــــــد.....

نــقاب خنــدانــی که بر چهره دارمــ...

و بعد...

سیــل اشک هایــم تـــــــو را با خود ببرد....

و باز......

مــن بمــانــم و تـــــــنــهایــیــ.....

چـه اشـتـــــباه بزرگیـــسـتـــــ..

تـــــلخ کردن زندگیمان برایـــ...

کسـی که در دوری ما...

شـیـــریـــن تـــــریـــن لحظات زندگیـــشـ..

را سـپری میـــکند....