باران
مـــیگوینـــد باران که مـــیزنـــد بوی “خاک” بلنـــد مـــی شود …
امـــا اینـــجا باران که مـــیزنـــد بوی “خاطره ها” بلنـــد مـــیشود !
باران ببار …
بگذار اشک هایم غریب نـــباشنـــد …
پشت پنـــجره نـــشسته ام و باران مـــیبارد …
نـــاودانـــی چشمـــانـــم سرازیر شده است !
دل مـــن کلبه بارانـــی است و تو آن باران بی اجازه ای که نـــاگهان
در احساس مـــن چکه مـــی کنـــی …
وقتی به هوای دیدنـــت قلب ابرها هم تنـــد تنـــد مـــیتپد …
یاد تو مـــثل چیزی شبیه یک قطره باران بر لب های خشک
و ترک خورد ام لیز مـــیخورد …
باران ببار … ببار که شاید پس از بارش تو به یادش
رنـــگین کمـــانـــی در دلم برپا شود !
باران که بنـــد بیاید تازه خاطره شروع مـــی کنـــد به چکه کردن !
باران نـــبار ؛ مـــن نـــه چتر دارم نـــه یار …
نـــمـــک روی زخم است بارانـــی که بی تو مـــی بارد !
زیر بارانـــم بی چتر …
، امـــا …
تابلوی قشنـــگی شده ایم : مـــن و جاده و باران !
کاش نـــامـــت باران بود ؛ آنـــوقت تمـــام مـــردم شهر همـــراه با مـــن
برای آمـــدنـــت دعا مـــی کردنـــد …
تلنـــگر کوچکی است باران ، وقتی فرامـــوش مـــی کنـــیم آسمـــان کجاست !!!
