شمع ها به آرامی میسوختند فضا به قدری آرام بود که می توانستی صحبتهای آن ها را بشنوی

اولی گفت:من صلح هستم!با وجود این هیچ کس نمیتواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد

من معتقدم که از بین می روم

سپس شعله اش به سرعت کم شد و از بین رفت

دومی گفت:من ایمان هستم!با این وجود من هم ناچارا مدتی زیادی روشن نمی مانم

بنابراین معلوم نیست که چه مدت روشن باشم وقتی صحبتش تمام شد نسیم ملایمی

بر آن وزید و شعله اش را خاموش کرد.

شمع سوم گفت :من عشق هستم!و آن قدر قدرت ندارم که روشن بمانم مردم مرا کنار می گذارند

و اهمیت مرا درک نمی کنند آن ها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترن کسانشان را هم فراموش می کنند کمی بعد او هم خاموش شد

ناگهان......

پسری وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت

چرا خاموش شده اید؟قرار بود شما تا ابد بمانید و با گفتن این جمله شروع به گریه کردن کرد

سپس شمع چهارم گفت:نترس تا زمانی که من روشن هستم می توانیم شمع های دیگر را دوباره

روشن کنیم من امید هستم.

کودک با چشمهای درخشان شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد

چه خوب است که شعله امید هرگز در زندگیتان خاموش نشود

هر یک از ما می توانیم امید،صلح،ایمان و عشق را حفظ و نگهداری کنیم.